از کربلا خیلی چیزها نوشتم اما همه قابل بیان نبود. عمومیش این شد.
در مسسیر بازگشتیم. هنوز چیزی نگذشته از دوریت تب کردم.
در اتوبوسی که از زمان حسن البکر تا حالا هر بار که از تو دور میشده مثل من تب کرده.
درست عین خودم. بعدها فهمیدم که عفونت تنفسی هم داشته؛ از دود اگزوزش معلوم بود!
از صدای «دودسرفه»های اگزوزش مشخص بود باید جای بنزین، سایمبیکورت بزند.
شاعری فکر خزان را میکرد
ناگهان
رنگ رخ او شد زرد!
جام می در دست داشت
ولی از مستی بیش از حدش
"سالها دل طلب جام جم از ما میکرد!"
پ.ن:: نوشداروی طرح ژنریک سیدحسن حسینی را حتما بخورید(بخوانید)!
ای شمر!
ای موسای زمان!
میدانم به تعداد جمعیت لعنت شدی.
همین هم برایت ثواب دارد...
و این را عشق است...
خیلی عجیب بود!
همه از وقتش می پرسیدند...
همه مشتاق سوزاندن بودند...
خیلی ها هم مشتاق سوختن...
امان از سر درد آن ساعات!
پ.ن:: آشفته ی اربعینم... دریافت
مادر درون شیر من از اشک روضه ریخت
تا که ز کودکی خودم عاشقت شوم
هرگز فکر اینجایش را نکرده بودم.
کارم را به جایی کشانده ای که هر روزم یکسال شده!
آه، آه، آه، چقدر نزدیکی!
وچقدر دورم!
