:: شعله ور تر میشویم... ::

داده ای تکیه به شمشیرت و ارزانی تو،
غم تلخیست که با سنگ به مهمانی تو...

نی به نی میروی و سینه ی من می سوزد
مانده ام با غم جانسوز نیستانی تو

دیده بودم که کسی قصد تقرب میکرد
که زند سنگ به آیینه ی پیشانی تو

بوسه میداد پیمبر که مبادا روزی
بخورد چوب به روی لب نورانی تو

خیزران تا به ابد آیه ی خون میخواند
از غم انگیزترین «لهجه ی قرآنی» تو

شامیان در دلشان بغض علی را دارند
و تویی کشته ی شک ها به مسلمانی تو

کاش باشیم و ببینیم که شمشیر علی
شعله ور آمده با لحن رجزخوانی تو!

پ.ن:: ترجیحاً از کربلا چیزی نمیگویم! اینطوری سنگین ترم...