:: تقدیم به آقای خاص این روزهای ما... ::

در آشفته بازار این روزها که همه به دنبال خاص بودنند،
بعضی ها خیلی خوب خاص میشوند،
اصلاً همه چیزشان خاصِ خاص میشود...
از سرو رویشان شان خاص بودن می بارد...
اسمشان، رسمشان، غسلشان، کفنشان، دفنشان، تلقینشان همه و همه در عین گمنامی و خاص بودن...
تلقینشان که دیوانه ام کرده...
آی عبدالله پسر عبدالله...
اسمع! افهم!
اوج خاص بودن یعنی این...
آی آقای خاصی که بر کرانه ی ابدیت تکیه زده ای و به ما گورستان نشینان عادات سخیف که غرق در منجلاب زندگی شهری شده ایم طعنخند میزنی،دستی برآور هرچه زودتر و نجاتمان بده...
راهی جز شما به سوی سعادت نیافتیم...

پ.ن:: خوشحالم که فرهنگیان جامعه ی امروزم آقایان خاص را در قلب خود جا دادند...
پ.ن:: عکس از سامان رمضانپور عزیز.
پ.ن:: و بخوانید!
پ.ن:: و بخوانید!
پ.ن:: و بخوانید!